Powrót do domu okazał się być gorszy niż przypuszczałam. Bardzo cieszyłam się, że już jestem w domu, z M i Pysią, ale pierwsze dni po powrocie byłam tak słaba, że zrobienie kilku kroków graniczyło z cudem. Myślałam, że już gorzej być nie może, a tu proszę. Patrzyłam na swoją Pysię i nie mogłam nic z nią zrobić. Nie miałam siły jej przebrać, nakarmić, podnieść, nie mówiąc o zabawie. Całymi dniami leżałam w łóżku a Pysia bawiła się obok mnie. Najczęściej bawiła się w lekarza i leczyła mnie albo zabawki. Normą było, że nie odstępowała mnie na krok. Pewnie bała się, że znowu zniknę. Ciągle pytała też, czy już jestem zdrowa, lepiej się czuję i mogę się z nią pobawić. Gdy nikt nie widział płakałam w poduszkę... Ale siły zaczęły wracać. Z dnia na dzień mogłam coraz więcej i więcej. Wracała nadzieja i radość życia. Postanowiłam korzystać z metody małych kroczków, nowych marzeń i planów. Muszę ciągle na coś czekać, by nie dać się chorobie. By o niej nie myśleć i się jej nie poddać. Najpierw był powrót do domu, teraz przyszła kolej na wyjazd na urlop. Choć mój pobyt w szpitalu pokrzyżował nasze plany urlopowe, postanowiliśmy, choć część urlopu jednak spędzić nad morzem. Zgodnie z planem, mieliśmy pierwszy tydzień spędzić w Kołobrzegu, natomiast drugi tydzień już w większym gronie w Pogorzelicy. O Kołobrzegu musieliśmy zapomnieć, ale z reszty planów nie chcieliśmy rezygnować. Lekarz na wizycie kontrolnej potwierdził, że wszystko jest ok i dał ciche pozwolenie na wyjazd. Chyba uznał, że w obecnej sytuacji dobrze mi to zrobi. Kazał tylko zabrać wypis ze szpitala i gdyby cokolwiek się działo, niezwłocznie udać się do najbliższego szpitala. Powoli zaczęłam przygotowywać rzeczy na wyjazd. Wiadomo zawsze przed i po urlopie pralka idzie na najwyższych obrotach... Pysia spakowała już walizkę z zabawkami i nie mogła się doczekać. Niestety po raz kolejny mieliśmy pecha. W środę po drzemce Pysia wstała z gorączką. Była słaba, marudna, nie chciała nic jeść. Myśleliśmy, że to może z emocji przed wyjazdem. W czwartek rano udaliśmy się do lekarza. Nie miała wysokiej gorączki, bo maksymalnie 38, 5 stopnia, ale coś nam podpowiadało, żeby tego nie bagatelizować. W czasie wizyty dosłownie widziałam jak z Pysi uchodzi życie. Lekarka nie zwlekała tylko skierowała nas prosto do szpitala. Możecie sobie wyobrazić nasz strach. Trzymałam ją na rękach w samochodzie i czułam jak słabnie. Ciągle zasypiała. Była spokojna i cicha. Łzy płynęły mi po policzkach. Tak bardzo bałam się, że coś jej się stanie. Po głowie chodziła mi tylko myśl o chłopcu w jej wieku, który kilkanaście dni wcześniej zmarł u nas na sepsę. Dotarliśmy do szpitala... Minął dokładnie tydzień od mojego wyjścia...Na szczęście szybko nas przyjęli. Pierwsze badanie- usg- nic... Pobieranie krwi- trauma. Nie mogą się wkuć, Pysia krzyczy: "uciekajmy stąd"; "Mama ratuj ratuj". W końcu za drugim razem się udaje. Krew nie chce lecieć, zakładają wenflon a Pysia płacze. Sama wiem, że to nic przyjemnego, więc mocno jej współczuję.Dostaje kroplówkę. W tym czasie leży cichutko i co chwilę zasypia. To nie nasze dziecko.... Ona nigdy tak nie leży. Przecież nie potrafi usiedzieć w miejscu nawet na minutę. Łzy kapią mi po policzkach, ale jestem już trochę spokojniejsza, w końcu jesteśmy pod stałą opieką i tu nic nam nie grozi. M jedzie do domu po rzeczy. Musimy zorganizować materac dla mnie, żebym mogła spać z Pysią. Na szczęście na sali jesteśmy same, więc mamy pełną swobodę. Nie mija nawet 15 minut od wyjazdu M, kiedy do niego dzwonię. Pysia prosi go przez telefon, żeby przywiózł jej banany i jedzenie, bo jest głodna. Gdybym tego nie widziała na własne oczy, nigdy bym nie uwierzyła. Tak szybko jak zeszło z niej życie, tak samo szybko wróciła do formy. Kiedy M wrócił z rzeczami po niespełna godzinie, my grałyśmy już w piłkę na sali. Wysyłam smsy o treści:, „Jeżeli myślisz, że nasz limit nieszczęść się wyczerpał- to właśnie jesteśmy z Pysią w szpitalu." Jutro mieliśmy jechać na wakacje. Ale nie to jest w tej chwili najważniejsze. Kolejne badania krwi, moczu itp. Pysia w nocy znowu ma gorączkę i dostaje czopek. Na szczęście jest bardzo dzielna i wszystko znosi bez płaczu. Jedynym jej problemem jest „motylek” wbity w rękę i w końcu na moją prośbę zostaje on usunięty. Pysia oddycha z ulgą. W piątek gorączka pojawia się już tylko raz w ciągu dnia i jest cień szansy, że jutro nas wypiszą. Lekarz prowadzący wyraża też zgodę na wyjazd na wakacje. Oczywiście, jeżeli nie będzie gorączki. Zapytacie pewnie, co jej było? Otóż do dzisiaj nie wiemy dokładnie. Pysia nie choruje. W całym swoim krótkim życiu była chora dosłownie 2 razy. Złapała jakąś parszywą bakterię. Być może wówczas, kiedy odwiedzała mnie w szpitalu. Ponieważ nie wiemy, czy uda nam się wyjść do domu, decydujemy, że M na wszelki wypadek spakuje swoje rzeczy i inne drobiazgi potrzebne na wakacjach i zobaczymy. Jeżeli nas wypuszczą to pojedziemy, jeżeli nie- trudno. Noc mija spokojnie i bez gorączki. Podczas obchodu lekarz potwierdza nasze wyjście. HURRRRAAA.Nienawidzę szpitali. M przyjeżdża zmienić mnie przy Pysi i razem czekają na wypis. Ja w tym czasie pędzę do domu, spakować walizkę swoją i Pysi. W końcu wychodzimy i o 14 ruszamy na zasłużone wakacje...Na miejscu jesteśmy o 22. W pokoju czeka na nas pyszna kolacja i tak kończymy ten dzień... Możecie mi wierzyć, że kiedy w niedzielę wreszcie stanęłam na plaży i spojrzałam na morze po moich policzkach popłynęły łzy. Nie miało znaczenia, że jest zimno, wieje wiatr... Płakałam ze szczęścia i nie mogłam uwierzyć, że po tym wszystkim, wreszcie tu stoję.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz